Luna èra empachada dins una gàbia rovinada, a pena capabla de se bolegar, enrodada de paur e de silenci.

Luna èra pas qu'un cadelon mas aviá ja vist çò que cap d'alma deuriá pas jamai veire.
Èra la seguenta dins la linha. Embarrat dins lo brutal comèrci de carn de can, Luna aviá pas cap de sortida. Degun veniá pas, Fins que qualqu'un coma tu o faguèsse possible. A causa d'una donacion, nòstra equipa la rescatèt abans qu'èra tròp tard, Foguèt tirada d'aquela gàbia, tractada, tenguda e mostrada de gentilesa pel primièr còp. Uèi, Luna es en seguretat. Dormís en patz. Corrís sens paur.
Arriba a viure, perque qualqu'un, endacòm, decidiguèt qu'èra la pena de la salvar.

Trobèrem Luna dins l'arrièr d'un camion, empachada entre de barras de metal amb cinc autres cans. Podiá pas levar lo cap. Sas cambas èran blocadas, e aviá de talhs pertot de la gàbia. Ladrava pas. Plorèt quitament pas. Agachèt pas que, gelada.

Quand la tirèrem, resistiguèt pas. Èra completament quieta, pas perque nos fasiá fisança, mas perque aviá pas res de donar. L'envoltèrem dins una toalha e la portèrem coma un nenon.

A la clinica, se desplacèt pas pendent dos jorns. Lo veterinari diguèt que caldriá de temps, non solament per que son còrs se guèri, mas per que se sentiguèsse en seguretat de nòu. Nos assetèrem amb ela. Li parlèrem. Li portèrem de joguets suaus e de manjar caud. Lo jorn cinc, nos lequèt una de las mans.

De setmanas mai tard, Luna comencèt de jogar. Corriá en cercles lo primièr còp que la daissèrem sortir. Ladrava, rodava dins l'èrba, e perseguissiá de papilhons coma un cadelon deuriá. Ara es adoptada per una femna gentila que trabalha de l'ostal e ditz que Luna farà quitament pas una siestat levat qu'es enrotlada a costat d'ela.

Passèt d'una gàbia a un sofà. Del silenci a la jòia. Tot perque qualqu'un causiguèt d'agir.