Toby, l'anma doça qu'abandonèron

Toby foguèt daissat ligat a un pal, sens manjar ni aiga, jol solelh ardent. Lo trobèrem a pena de pè, sos uèlhs plens de fisança qu'aviá pas encara perdut. Mercés a de personas coma tu, Toby obtenguèt de suenhs medicals, de manjar e d'amor. Ara se guèra, apren lentament que totes los umans se'n van pas.

Toby èra ligat defòra d'un bastiment vuèg. La còrda a l'entorn de son còl èra talament estrecha qu'aviá començat de talhar sa pèl. Sa lenga èra seca e fendasclada per la desidratacion. Sa pelissa èra tacada e sas cambas tremolavan de feblesa.

Mas quand nos aprochèrem, brandiguèt la coa. Sonque un còp. Japava pas, gronhava pas. Nos regardèt coma se demandava, "Sètz vertadièrament aquí per ieu?"

Lo menèrem dirèctament a la clinica. Lo veterinari li donèt de liquids e netegèt sas feridas. Èra tan tranquille. Nos regardèt sonque. La primièra nuèch, s'endormiguèt amb lo cap sus un dels brèç de nòstre volontari.

Après qualques setmanas, lo còrs de Toby comencèt de se guérir, mas çò que nos estonèt lo mai foguèt la rapiditat amb la quala donava l'amor. Seguissiá nòstra equipa pertot, s'assetava a nòstre costat pendent lo dinnar, e pausava lo cap sus nòstras cambas cada còp que nos pausàvem.

Uèi, Toby viu amb un coble retirat que lo menan a de longas passejadas e lo daissan dormir dins lor lièch. Es l'alma mai doça e agraïda que jamai rescontraràs. Lo genre de can que te fa sentir afortunat sonque de lo conéisser.

Tot çò que li caliá èra una segonda escasença. E qualqu'un coma tu li o donèt.